ការនិមន្តគោចរបិណ្ឌបាត គឺ ជាកិច្ចវត្តរបស់ព្រះភិក្ខុសង្ឃក្នុងពុទ្ធសាសនា ដើម្បីស្វែងរកអាហារភោជនយកមកទ្រទ្រង់ជីវិត។
តាមពុទ្ធបញ្ញត្តិ មានទី ៦កន្លែង ដែលភិក្ខុមិនគប្បីនិមន្តទៅបិណ្ឌបាត គឺ
ទី១ កន្លែងអាស្រ័យនៅរបស់ស្ត្រីពេស្យា ឬស្ត្រីផ្កាមាស
ទី២ កន្លែងស្ត្រីមេម៉ាយ
ទី៣ គឺកន្លែងស្ត្រីដែលនៅក្រមុំ
ទី៤ កន្លែងខ្ទើយ
ទី៥ កន្លែងភិក្ខុនី
ទី៦ កន្លែងលក់សុរា។
តើបញ្ញត្តិនូវទីគោចរក្នុងការនិមន្តបិណ្ឌបាតនៃភិក្ខុសាមណេរ មានអត្ថប្រយោជន៍អ្វីខ្លះចំពោះបព្វជិតអ្នកបួសក្នុងពុទ្ធសាសនា?
ក្នុងពុទ្ធសាសនាអធិប្បាយដោយសេចក្ដីធៀបថា ដំណើរនៃហ្វូងសត្វភមរជាតិ
គឺពពួកសត្វកន្លង់ និងឃ្មុំជាដើមនេះ ដែលត្រាច់ចរទៅត្រឹបត្រងលំអងកេសរផ្កា ដោយមិនបណ្ដាលឲ្យអន្តរាយនូវស្រទាប់ផ្កា
យ៉ាងណាមិញ ដំណើរត្រាច់និមន្តបិណ្ឌបាតរបស់ព្រះភិក្ខុសង្ឃនៅតាមនិគមជនបទនានា
ក៏គប្បីមានភាពបរិសុទ្ធផូរផង់មិនធ្វើឱ្យសប្បុរសជនអ្នកម្ចាស់ទានមានក្ដីរង្គាលដោយប្រការណាមួយ ដោយការសូមរបស់បព្វជិតយ៉ាងដូច្នោះដែរ។
ចំណុចនេះ គឺជាឫសគល់ដ៏ចម្បងមួយទាក់ទងនឹងការកំណត់វិន័យបញ្ញត្តិចំពោះទីទាំងឡាយដែលភិក្ខុសាមណេរគួរ និងមិនគួរនិមន្តគោចរទៅស្វែងរកចង្ហាន់បិណ្ឌបាត។
ត្រង់បញ្ញត្តិទាក់ទងនឹងទីទាំង ៦កន្លែង ដែលរួមទាំងទីលក់គ្រឿងស្រវឹង
មានសុរាជាដើមនោះ គឺសុទ្ធតែមានរឿងហេតុកើតឡើងតាំងពីជំនាន់ព្រះពុទ្ធទ្រង់គង់ធរមាននៅឡើយ កាលពីជាង ២.៥០០ឆ្នាំមុន
ដោយមានបរិស័ទបានឃើញភិក្ខុសង្ឃត្រាច់និមន្តទៅកាន់ទីទាំងនោះ ហើយមានសេចក្ដីរង្គាល ទើបកើតជាបញ្ញត្តិរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។
តើការយល់ដឹងនូវបញ្ញត្តិនូវទីគោចរក្នុងការនិមន្តបិណ្ឌបាតនៃភិក្ខុសាមណេរ មានប្រយោជន៍យ៉ាងណាដែរចំពោះពុទ្ធបរិស័ទ និងសង្គម?
ស្លាក:
Videos